Op de rouwkaart van Henk Rientjes stond een eenvoudig, maar prachtig prentje van een duikende doelman. Het illustreerde, letterlijk en figuurlijk, hoeveel voetbal - en meer in het bijzonder het keepen - voor hem betekende. En op zijn laatste rit, van zijn huis aan de Kroesenallee naar de volle RK Kerk voor de begrafenis, werd door de rouwstoet een moment stilgestaan bij Sportpark De Elshof.
Hendrikus Johannes Antonius Maria Rientjes, geboren op 26 augustus 1957, behoorde tot het selecte groepje, dat lid van VV Wijthmen is vanaf de oprichting in 1969. Binnenkort, op 28 april, is dat 50 jaar geleden.
Henk keepte in de jaren zeventig en tachtig enkele honderden wedstrijden in het eerste elftal. De seizoenen onder Frits Stappenbelt en Epke Brouwer (zelf een voormalig doelman) als trainer waren vormend.
Toen al volop gesteund door zijn Riet stond Henk te boek als een fanatieke en robuuste doelman; een echte mannetjesputter onder de lat. In de herinnering gekleed in een zwart tenue en met zijn zwarte baard ging menige tegenstander in de duels aan de kant. Hij werd destijds in de verdediging gesteund door erkende ijzervreters als Louis van Gurp en Hans Bendijk in het centrum en de wat verfijnderde backs Henk Kok en Wim Hakkenhaar. Andere ploeggenoten in een reeks van jaren waren onder anderen Bart Reuvekamp, Gait Klink, Wim Beltman, Gerard Holterman, Wim Dommerholt, Jan Groteboer en Frans van Gurp.
Toen de knieën begonnen op te spelen, werd Henk na jaren van trouwe dienst onder de lat afgelost door zijn goede vriend ('moat') Hans Krul en later door o.a. Henry Teusink en zijn zoon Clenn. Henk bleef zelf aan de club verbonden als leider, keeperstrainer, sponsor en trouwe supporter.
De laatste jaren volgde het familiemens en gezelligheidsdier het eerste elftal langs de lijn, mits de drukke werkzaamheden voor zijn eigen timmerbedrijf het op de zaterdagmiddag toelieten. Vlak voordat de ziekte zich kort voor de Grassparty editie 2018 openbaarde, genoot hij nog met volle teugen van een wedstrijd en de sfeer na afloop in de kantine.
Eén keer kon Henk, ondanks de slopende gevolgen van zijn agressieve ziekte, nadien nog naar een wedstrijd komen kijken. Dat was bij Wijthmen - Bruchterveld op 15 december. Als een, toen nog, onbewust eerbetoon aan hun trouwe fan won het roodwitte vlaggenschip voor het eerst in het huidige seizoen op eigen veld (2-1).
Op 16 februari was de populaire oer-Wijthmener van plan de thuiswedstrijd tegen SC Daarle nog te bezoeken. Op het laatste moment voelde hij zich toch niet goed genoeg. Wel liet hij zich via whatsapp van minuut tot minuut van het wedstrijdverloop op de hoogte houden. En reageerde hij als vanouds enthousiast op het goede resultaat. Want Henk bleef ongelooflijk positief, geïnteresseerd en moedig. 'Als ik goed te pas ben, komen Riet en ik binnenkort op een zaterdagmiddag kijken', appte hij nog, toen het einde al naderbij kwam.
Op maandag 18 maart werd Henk begraven op de RK-begraafplaats in zijn geliefde geboortedorp. Op een paar honderd meter van het voetbalveld van VV Wijthmen. Met een beetje fantasie kan men zich inbeelden, dat hij nu voor eeuwig rust achter het doel, dat hij zo vaak en met zoveel plezier en hartstocht heeft verdedigd.
