Van ‘stadion De Mol’ naar de Elshof
Bij voetbalclub Wijthmen staat de deur altijd open
Waar anders dan in Café-Restaurant De Mol kunnen de plannen beraamd zijn om in Wijthmen een voetbalclub op te richten? Na een gezellig partijtje biljarten brachten Dieks Smeenk en Jan Groters dat onderwerp in 1969 ter sprake. Beide mannen waren lid van de voetbalvereniging in Heino, waar op zondag werd gespeeld en met name tijdens de herfst tot hun ongenoegen veel wedstrijden op het laatste moment werden afgelast waardoor hun hele weekeinde in de war raakte. Tonnie Vosman, die het gesprek aanhoorde, kende dat probleem als lid van de voetbalclub in Hoonhorst ook. En zo stond er in De Mol een drietal op dat Wijthmen een voetbalvereniging zou gaan bezorgen.
Van links naar rechts: Dicks Smeek, Jan Groters, Tonnie Vosman, initiatiefnemers oprichting Sportvereniging Wijthmen
Natuurlijk moesten er nog wel wat problemen worden opgelost. Zou er in Wijthmen alsmede Herfte bijvoorbeeld wel voldoende animo zijn om lid van de club te worden en waar zou er moeten worden gespeeld? Sportvelden had men in de beide buurtschappen immers niet. Maar intussen zorgde het thuisfront er wel voor dat Smeenk, Groters en Vosman hun droom niet zouden opgeven. Hun echtgenotes wilden maar wat graag dat hun mannen èn dichterbij huis èn op zaterdag zouden gaan voetballen. Zaten ze op zondag tenslotte niet helemaal alleen thuis met de kinderen…
Stencils werden rondgebracht om de bewoners van Herfte en Wijthmen op de hoogte te brengen van hun plannen en dat leverde zoveel respons op dat aan de levensvatbaarheid van een voetbalclub niet hoefde te worden getwijfeld. Maar hoe zat het met een speelveld? Ook dat probleem werd snel opgelost. Hendrik (Hennie) Smeenk van De Mol (vader van Dieks) had een stuk land achter het café-restaurant liggen dat hij wel beschikbaar wilde stellen. 'De Molle', die zijn koeien in de stal achter het café nog met de hand molk, had stiekem natuurlijk ook een zakelijk belang, want de derde helft zou mooi in de oergezellige dorpskroeg (met ouderwetse potkachel) worden gehouden. Naast de rijkelijk gevulde glazen bier, zo bedacht de cafébaas zich met handelsgeest, zouden de schalen met kroketten van de geliefde uitbaatster Derkie gretig aftrek vinden en voor een flinke stijging van de omzet zorgen. Zo gebeurde het. 
Eerste voorzitter Johan Elshof (1939-1970)
Zaterdag
Op 28 april 1969, uiteraard in De Mol, werd de vereniging officieel opgericht en een kleine maand later een bestuur gekozen, waarvan Johan Elshof voorzitter werd, Jan Groters secretaris en Rein Visscher penningmeester. Visscher was uit de Zwolse Berkumstraat (naast de melkfabriek) op zoek naar een huis in Wijthmen terechtgekomen en had zich moeiteloos aangepast aan het buitenleven. Hij was één van diegenen, die zich achter de schermen van de dorpsgemeenschap onmisbaar maakte en tal van klussen met de spreekwoordelijke gezelligheid combineerde. Zoals bijvoorbeeld ook Harm Rienties en Willy en Marietje Rosendaal en later Jan van der Kolk, Wim Meijerman en Sjors Jansen of Lorkeers dat jarenlang deden. Zij vormen slechts een kleine afspiegeling van het immense vrijwilligerskorps in de loop der jaren. Nee, aan vrijwilligers heeft het in Wijthmen nooit ontbroken. En nog steeds draait de club louter op vrijwilligers, een bijna onbegonnen opgave anno 2022.
Om de club ook open te stellen voor andere sporten werd als naam Sportvereniging Wijthmen gekozen. De keuze om op zaterdag te spelen was eigenlijk voor de oprichting al een feit gemaakt. Het betekende ook dat de mensen die op zondag in het naast De Mol gelegen Rehoboth ter kerke zouden gaan, geen hinder van schreeuwende voetballers zouden hebben.
Hennie en Derkie Smeenk in 1960 met van links naar rechts) hun drie zonen Henk, Derkjan en Dieks
Met Henk Nijmeijer als een soort technisch directeur die aanvankelijk ook de trainingen verzorgde - twee keer per week was er een conditieloop over Soeslo waarbij hij op zijn Solex achter de groep reed - bereidde de SV Wijthmen zich voor op de start van de competitie. Intussen werd het bestuur met de nodige problemen geconfronteerd. Rein Visscher, in het dagelijks leven werkzaam als landmeetkundige, was bijvoorbeeld tot de ontdekking gekomen dat het veld achter De Mol een paar vierkante meter te klein was om aan de spelregels van de voetbalbond te voldoen. Stichting Hervormd Weeshuis Zwolle bracht uitkomst. Zij stelde een strook aangrenzende grond beschikbaar, waardoor het probleem was opgelost en verse koeienvlaaien, paardenbloemen, konijnenholen en molshopen konden worden verwijderd om de voetballers ruim baan te geven. Jan Peters, die samen met zijn vrouw het op steenworpafstand gelegen gezinsvervangend tehuis 't Rechterink voor verstandelijk gehandicapten runde en overdag werkzaam was bij de IJssselcentrale, het tegenwoordige IJsselmij, legde een paar lantaarnpalen aan. Daardoor kon er
‘s avonds bij licht worden getraind en hoefde niet langer in geval van invallende duisternis een beroep te worden gedaan op het licht van autolampen langs de zijlijn.
Teil met water
Een ander probleem was het ontbreken van kleedkamers en sanitaire voorzieningen. Besloten werd dat de spelers zich maar op de deel van De Mol - vaak tussen de koeien dus - moesten omkleden en dat hier een teil met water zou worden neergezet zodat men zich kon wassen. Een dergelijk primitieve voorziening wilde men de spelers van bezoekende clubs niet aandoen. Die mochten zich in de kelder van Rehoboth omkleden.
Herman Mulder, de maker van het eerste doelpunt voor SV Wijthmen
Zo kon het gebeuren, dat in de rust van de wedstrijd boven de verhitte hoofden van de bezoekende spelers werd gerepeteerd door Christelijke Zangvereniging Zanglust. Men kan zich waarschijnlijk het verschil in toonhoogten tussen beide partijen voorstellen. Stromend water ontbrak ook hier, ook hier moest gebruik worden gemaakt van een teil met water. Wat dit betreft baadden de scheidsrechters in luxe. Zij mochten zich in een ruimte van De Mol omkleden en, als ze dat wilden, de douche van de familie Smeenk gebruiken. Die situatie duurde echter slechts anderhalf jaar. Dankzij Te Siepe kreeg de club toen de beschikking over enkele barakken die als kleedkamers konden worden gebruikt. De grote wastafels werden derdehands via een zwager van Henk Nijmeijer aangeschaft bij de voetbalvereniging in 't Harde, die ze op haar beurt van de plaatselijke legerplaats hadden overgenomen. Rechtback Eef van Dam was installatiemonteur en kon mooi de waterleiding aansluiten, nog een hele klus trouwens.
Midden: Aanvoerder Dieks Smeenk van SV Wijthmen overhandigt zijn collega Jan Dunnink van Nieuwleusen een bloemetje voor de aftrap van de eerste wedstrijd. Wethouder Hubers kijkt belangstellend toe.
De bal gaat aan het rollen
Op zaterdag 23 augustus 1969 ging de bal op het veld achter De Mol voor de eerste keer echt rollen. Daar zorgde niet de midvoor van een van de elftallen voor, maar wethouder J. Hubers die de aftrap mocht verrichten en de nieuwe club opriep om de spreuk boven de ingang van De Mol, ‘Al wroetende komt men er door’, na te leven. Dat met 6-2 van Nieuwleusen werd verloren, mocht de pret niet drukken. Zeker niet voor Herman Mulder die de primeur had om de eerste voetballer in het bestaan van de SV Wijthmen te zijn die een doelpunt in de competitie maakte. Maar aan het einde van een geslaagd seizoen werd de club wel in diepe rouw gedompeld door het plotselinge overlijden van voorzitter Johan Elshof die slechts 31 jaar oud was.
De legendarische Jan Wesseldijk in actie tijdens de finale om de KNVB-afdelingsbeker tegen de reserves van IJVV
Sterspeler
In de verdere loop van haar bestaan heeft de vereniging tal van hoogtepunten mee mogen maken, zoals het winnen van de KNVB-beker afdeling Zwolle in het seizoen 1970/1971. Absolute sterspeler van dat team was topscorer Jan Wesseldijk. Hij kwam uit Delden in Twente en was vanwege zijn werk als voorlichter bij een landbouworganisatie in Zwolle neergestreken. Wesseldijk was een ouderwetse spits, type stormram, erg snel op de eerste meters, ging recht op het doel af en had een vlammend schot. Tot slot was hij een echte winnaar, die al juichte voor de bal over de doellijn was teneinde de doelman te overbluffen.
Lange tijd speelde hij met een zakdoek in een zakje achterop zijn voetbalbroek; trainen deed hij in een oud shirt van voormalige ploeg Delden (blauw-geel) en altijd in hetzelfde wollen trainingspak. De finale van de KNVB-afdelingsbeker, tegen de reserves van IJVV op Sportpark De Marslanden, besliste hij met twee treffers binnen de twintig minuten.
De te jong overleden Wesseldijk was een energiek mens. Hij was op de zaterdag voor de wedstrijd altijd in zijn ruim bemeten groentetuin aan het werk of druk met zijn schapen en kwam altijd in tijdnood. Hij kwam dan op het allerlaatste moment op de fiets bij De Mol aangereden; de tas op het stuur omdat hem de tijd had ontbroken om het ding onder de snelbinders te stoppen. Niet zelden was aanvoerder Dieks Smeenk op de middenstip al druk bezig met de toss als Wesseldijk in de verte kwam aanracen.
Trainer Nijmeijer had zich daar al een tijdje aan lopen ergeren en overwoog op zeker moment in te grijpen. Tegen Rouveen-uit (als het geheugen ons niet in de steek laat) was het zover. De oefenmeester van de koude grond (ook bekend van de organisatie van de Ster van Zwolle) besloot zijn topscorer vanwege te laat komen naast hem op de reservebank te laten beginnen. En hoewel Wijthmen tot diep in de tweede helft tegen een achterstand aankeek, deed Nijmeijer alsof zijn neus bloedde. Wesseldijk liep zich intussen warm alsof hij een stierenarena in moest, trapte de graspollen eruit aan de zijlijn, maar mocht pas in de slotfase opdraven. Met zijn winnende doelpunt bewees de Twentse doelpuntenmachine het ongelijk en tegelijk daarmee ook het gelijk van zijn trainer.
Links Henk van het Hul en rechts Wim Hakkenhaar
Henkie en Polleke
Een andere opvallende speler in de beginfase bij Wijthmen was Henk ('Henkie' van 't Hul), een echte, beweeglijke nummer tien en gezelligheidsmens. Hij had in de betaalde jeugd van PEC en bij Berkum gespeeld. De Zwollenaar was bij toeval komen aanwaaien, tot groot afgrijzen van zijn vader en grootvader, zijn twee grote fans, die geen wedstrijd oversloegen. De middenvelder werd elke zaterdag als een prins in een zetel naar de wedstrijd gereden.
Maar eigenlijk was hun (klein)zoon veel te goed voor Wijthmen, vonden ze. Niet een heel gewaagde veronderstelling. Maar niet heel uitnodigend voor de medespelers om het vuur uit de sloffen te lopen voor een primadonna tegen wil en dank, die in de ijdele hoop op een betere voetbalomgeving werd volgestopt met goedbedoelde adviezen van pa en opa. Die kwamen erop neer: geen bal afspelen en vooral zelf scoren. Toch was het doodzonde, dat Wijthmen slechts anderhalf seizoen van Van 't Hul kon genieten. De begenadigde spelverdeler brak zijn been op het voetbalveld. Einde loopbaan. (Ook de voormalige oprichters Tonnie Vosman en Dieks Smeenk liepen een beenbreuk op in die periode, hetgeen doet veronderstellen, dat het er destijds stevig aan toeging in de derde klasse van de onderbond.)
Het 1e elftal van seizoen 1969-1970 met op de achtergrond het café “De Mol”. Boven v.l.n.r. Henk Stoel, Hans Bendijk, Joop Hekkink, Henk Fidder, Wim Meyerman, Henk Nijmeijer (trainer), Aivo Jobber (grensrechter), Evert van Dam, Wim Beltman. Onder v.l.n.r. Harry Klink, Dirk Jan Smeenk, Jan Wesseldijk, Dick Smeenk, Anton Logtenberg, Frits van Dam en Tonnie Vosman
Niet veel later kwam Wim Hakkenhaar in het eerste elftal. Deze frêle linksback woonde destijds in de Zeeheldenbuurt en was met een Wijthmense collega van de Ford-garage in Zwolle (Sietsma) op de voetbal achter De Mol beland. Iedereen noemde hem Hakkie of Polleke, zijn werkelijke naam kende bijna niemand. Op zaterdagmiddag rinkelde steevast de telefoon achter de bar in De Mol: een medewerker van de Zwolse Courant aan de lijn om te informeren naar de hoogtepunten en doelpuntenmakers van de zojuist gespeelde wedstrijd.
Hakkenhaar had die middag voor de allereerste keer gescoord en ook nog eens de winnende. Maar hij moest vroeg naar huis en niemand van de aanwezige stamgasten annex voetballers kon zijn correcte naam noemen. Nu werden in Wijthmen velen bij een bijnaam genoemd. Zo speelden er onder anderen Sam (of Paco), de Aannemer, Torres, Touwgien, Mauf, Goofie en Momfer. De verslaggever toonde begrip en samen werd een poging ondernomen een naam te bedenken die nog iets op de echte leek. En zo kwam Wim Hakkenhaar als doelpuntenmaker in de sportkrant op maandag onder het Vlaams-Zwols klinkende pseudoniem Polleke Akkena.
Kampioenteam 1975-1975 Boven v.l.n.r. Rein Visscher (grensrechter), Gerard Klink, Wim Beltman, Henk Kok, Hans Bendijk, Wim Hakkenhaar, Wim Dommerholt, Louis van Gurp, Frits Stappenbelt (coach). Onder v.l.n.r. Henk Smeenk, Bart Reuverkamp, Frans Mulder, Gerard Holterman, Frans van Gurp en Ben Ohms
Nadat Wijthmen in 1969 de eerste promotie (als nummer twee op de ranglijst) misliep door een herindeling van de competitie, volgde het eerste kampioenschap in 1973 in Windesheim bij VSW. Goudhaantje in die wedstrijd was Frans Mulder, de jongere broer van de allereerste doelpuntenmaker van de club, met twee doelpunten. VSW - Wijthmen (of andersom) is sindsdien altijd een wedstrijd met een bijzondere lading (ook wel derby genoemd) gebleven en nog steeds treffen beide ploegen elkaar, ook de huidige jaargang weer. Trainer toen was Frits Stappenbelt uit Heino. Grensrechter was de ervaren Rein Visscher, die hoedanigheid debuteerde bij het grote WVF uit de jaren zestig met toonaangevende spelers als Aalt Docter, Johan Pannen, Bé Zandink en Herman Schrijver, de postbode, die later nog trainer van Wijthmen zou worden. Visscher, overleden in 1982, het zij gezegd, stond bekend om zijn uiterst sportieve optreden als vlaggenist.
Boven: De officiële opening van De Elshof werd verricht
door burgemeester Job Drijber.
Een hoogtepunt van andere orde volgde kort daarna: de verhuizing in 1974 naar een gloednieuw sportveldencomplex aan de Erfgenamenweg.
Hoe blij men er ook mee was, het afscheid van ‘stadion De Mol’ deed wel pijn. Het was er, hoe primitief ook, altijd gezellig en er heerste een grote mate van kameraadschap.
De voetballers van weleer zullen die tijd aan de Heinoseweg nooit vergeten. Op 15 januari 1977 verrichtte burgemeester Job Drijber de officiële opening van het gemeenschapscentrum dat bij de sportvelden was gebouwd. Het kreeg als naam ‘De Elshof’, verwijzend naar de eerste voorzitter van de club.
Kulturhus
SV Wijthmen was sindsdien uitgebreid met een afdeling volleybal en een afdeling gymnastiek. Dat bleek voor de voetballers aanleiding om in 1983 weer zelfstandig te worden en als voetbalvereniging Wijthmen verder te gaan. De band met de andere clubs werd echter niet afgesneden door de oprichting van de Federatie Sport Wijthmen waarvan zowel volleybal en gymnastiek als voetbal deel uitmaken.
De bouw van het Kulturhus met kantoorgedeelter
Links de aanbouw van de sporthal
Ook dat tekende de saamhorigheid van het dorp: als de mannen op hun favoriete voetbal kunnen, dan moet er ook ruimte en gelegenheid zijn voor de vrouwen. Oorspronkelijk begonnen de volleybal en de gym in een sportzaal van De Ambelt.
Volleybal en gymnastiek vanuit Wijthmen verhuisden later naar een zaaltje in het gemeenschapscentrum De Elshof, dat in 2007 ook nog eens plaats maakte voor een nieuwe accommodatie waarvan de omschrijving ‘Kulturhus’ onder meer duidelijk maakt dat zij ruimte biedt aan allerlei activiteiten die in Wijthmen en Herfte worden ontwikkeld. Sport komt in het Kulturhus, dat officieel werd geopend door Erica Terpstra, echter op de eerste plaats. Er is een kantine voor sporters en bezoekers van wedstrijden, er is een bestuurskamer, een massageruimte, een gymzaal en er kunnen volleybalwedstrijden worden gespeeld. Een belangrijk onderdeel van het Kulturhus is de oecumenische basisschool.
Terug naar1983, in Wijthmen is dan ook op voetbalgebied de tijd van emancipatie aangebroken. Met ingang van seizoen 1983-1984 heeft Wijthmen een voetballend dameselftal op de been gebracht.
Het kampioensteam van de dames: van links naar rechts: Miriam Zandstra, Helma Kok-van Benthem, Gerda Ramaker-Middelkamp, Willemien van de Belt, Paulien Diepman, Martine Borgmeier, Jolanda Poppe, Jeanet Noordman, Trainer Henk Hendriks en begeleider Roelof Borgmeier. Voor: Ria Logtenberg-Ramaker, aanvoerster Marleen Middelkamp-Elshof, Jeanet Groteboer, Jannie Groteboer, Diana Wesseldijk en Carla Jansen of Lorkeers
Initiatiefneemster is Riet Rientjes die dit enkele jaren geleden samen met Arja Wegerif ook al probeerde maar dit toen zag mislukken. Samen met Gerda Ramaker pakt ze de draad weer op, weten ze het mannenbestuur te overreden en slagen erin een twintigtal enthousiaste vrouwen en meisjes op papier te krijgen.
In 1988 vindt er promotie naar de 2e klasse plaats.
In seizoen 1986-1987 bereikt Wijthmen het sportiefste hoogtepunt tot op heden. Wijthmen heeft vijf seniorenelftallen in de competitie en komt bloemen te kort voor alle kampioenschappen. Maar liefst vier senioren elftallen worden kampioen, allemaal behalve het vlaggenschip van de club!
Boven van links naar rechts: Robin Schoemaker, Marcel Poppe,Freddy Smeenk,
Jo Herder (trainer) Gerard Reins, Robert Krul, Ronnie Noordman, Wim v.d. Berg,
Frits v Dam (grensrechter Rob Blankvoort.
Onder van links naar rechts: Antoin Eijkelkamp, Mark Eijkelkamp, Robert Hülsmann, Hans Krul, Gerard Holterman, Frans Doctor, Eric v. Dam.
Het daaropvolgende seizoen 1987-1988 is er de revanche van het eerste elftal onder leiding van trainer-coach Jo Herder. Er is een slechte start dat seizoen, maar Wijthmen klimt tegen de winterstop steeds verder naar boven naar aartsrivaal Windesheim. Het slot van de competitie is spectaculair, Wijthmen verspeelt belangrijke punten in de slotfase waarbij de laatste dag de beslissing moet brengen. Wijthmen en V.S. Windesheim hebben op dat moment evenveel punten en ook het doelsaldo is exact gelijk. V.S. Windesheim moet uit naar Nagele, de nummer drie van de tweede klasse, Wijthmen moet uit naar Mariënheem, de nummer vier. Door doelpunten van Rob Blankvoort (3x) en Erik van Dam wint Wijthmen met 4-0 bij Mariënheem. Na een kwartier wachten op de uitslag uit Nagele is het zeker, V.S. Windesheim was tegen Nagele op 4-1 blijven steken.
Wijthmen promoveert daardoor met één doelpunt verschil naar de eerste klasse.
We volgen verder het vlaggenschip. Zes jaar later in het seizoen 1993-1994 weet Wijthmen opnieuw het kampioenschap binnen te slepen door in een beslissingswedstrijd in Wapenveld tegen Wilsum te spelen. Een kleine koude oorlogsvoering was aan het duel voorafgegaan over de grootte van het veld en het tijdstip van aanvang van de wedstrijd.
V.l.n.r. Wim van de Berg (leider) Robert Krul, Alfred Reurink, Dick Teusink, Herman Rienties (suporter) Ronnie Noordman, William Bakker, Freddy Smeenk, Marco Mulder, Robin Schoemaker, Bert Heldoorn (trainer) O.v.l.n.r. Antoin Eijkelkamp, Edwin Bosch, Gerard Reins, Sjors Jansen of Lorkeers, Jeroen Poppe en Erik van Dam
De wedstrijd tussen Wijthmen en Wilsum liep uit op een ware voetbalhappening.
550 toeschouwers aanwezig, een tomeloze inzet, een hoop spektakel en spanning tot aan de laatste seconde. De wedstrijd van het jaar voor beide teams bracht alle ingrediënten met zich mee, wat een dergelijke apotheose zich maar kan wensen, nadat Wijthmen in de reguliere speeltijd een 3-1 voorsprong uit handen had gegeven. De beslissing viel pas in de honderdste minuut, Wijthmener Marco Mulder was de matchwinnaar, hij bezorgde met een 4-3 eindstand het 25-jarig jubilerende Wijthmen een prachtig cadeau: het kampioenschap in de tweede klasse.
V.l.n.r. Richard Beumer, Getto Jentink, Edward v.d. Berg, Simon Harmens (achter) Glenn Rienties, Henry Smeenk, Ruben de Jong, Martijs Sluiter, Renzo v.d. Vegte, Dennis Noordman (achtr) André Broekhuizen, Gert-Jan Klei, Marcel v Gurp, Menno v Gurp O.v.l.n.r. René Poppe (conditietrainer) Eduard Lindeboom met dochter (Trainer)Henk Kok (leider), Charl Hülsmann, Arjan Bottinga, Marco van Riel, Arjan Noordman en Raymond Vosman. Stefan Poppe ontbreekt op deze foto
We komen aan in het seizoen 2005-2006, enkele seizoenen terug is Wijthmen in zee gegaan met de jonge trainer-coach Edward Lindeboom. Lindeboom weet twee spelers Renzo van de Vegte en Ruben de Jong over te halen in Wijthmen te gaan voetballen. Zij vormen met Stefan Poppe, kind van het dorp, het geduchtste aanvalsteam dat seizoen in de competitie. Met deze ijzersterke en uitgebalanceerde voorhoede gaat Wijthmen de competitie in. De krantenkoppen liegen er niet om, enkele headlines: "Spitsenduo breekt Storica", "Wijthmen wint wedstrijd van het jaar", "Wijthmen doet koploper Avereest pijn", "Wijthmen winterkampioen", "Spitsenduo scoort er flink op los", en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Een kampioenschap lijkt er dik in te zitten, echter Wijthmen komt op 2 mei terug met een onnodige nederlaag van 2-1 tegen DKB, deze nederlaag blijkt later catastrofaal te zijn voor het kampioenschap. Wijthmen eindigt op een 3e plaats slecht 2 punten op kampioen Avereest.
“De voordeur zit nu dicht, nu gaan we het via de achterdeur proberen” blikt Lindeboom terug op deze competitie. In de vier extra wedstrijden in de nacompetitie heeft Wijthmen tegen E.G.V.V in de laatste thuiswedstrijd nog één punt nodig voor promotie. De bezoekende ploeg ziet alle hoeken van het veld en wordt met maar liefst 10-1 naar huis gestuurd, waardoor promotie dan een feit is.
Klik hier voor deel A voor video van deze promotie
Klik hier voor deel B voor video van deze promotie
En de verbintenis tussen De Mol en Wijthmen?
In het seizoen 1994-1995 tekende de schoonzoon en dochter van Hennie Smeenk, Henk Teusink en Gerrie Teusink-Smeenk een sponsorcontract.
Café-Restaurant de Mol is hiermee hoofdsponsor geworden van de vereniging.
De historische band tussen horecabedrijf en vereniging worden hiermee nog eens sterk aangehaald. Ook de kleinzoon van Hennie Smeenk, Henry Teusink - de hedendaagse uitbater van het café-Restaurant - schat de historische en hedendaagse waarde van de destijds aangehaalde banden van zijn ouders en grootouders als belangrijk in voor horecabedrijf, vereniging en gemeenschap. Beide namen zijn en blijven tot in de lengte van jaren nog aan elkaar verbonden. Nadat Hennie en Derkie Smeenk de start van de club hadden mogelijk gemaakt met hun voormalige weiland achter het café, speelden de drie zonen Dieks, Derk-Jan en Henk in het eerste elftal. Maar ook de kleinzonen Freddy, Dick en Henry (de huidige kastelein-ondernemer) hebben jarenlang op het vlaggenschip van de club gediend.
Het 1e elftal in seizoen 2021-2022 met hoofdsponsor Café Rest. En Zalen “De Mol” 1e rij boven van links naar rechts: Sven Poppe, Nick Kortstee, Sander Nijmeijer, Mark Schonewille, Dayon Benning, Max Spijkerman en Stan Noordman.
2e rij van links naar rechts: Jeroen Webbink, Wouter Klei, Henk Kok (overige staf) Marc Helderman (Trainer/coach), Marc van der Veer (Techn. staf)
Dylan Fidder en Nick van Gurp
Voorste rij van links naar rechts: Jari Krul, Jari Dunnink, Jim Tijhaar, Max Beernink (Keeper) Stefan Klei, Niek Holterman en Max Bongers.
Niet op de foto: Jari Ebeling en Nebi Oztürk
De volgende generatie is in opleiding en het lijkt - voor zover wij kunnen inschatten - een kwestie van jaren of zij verdedigt ook de rood-witte kleuren.
Nog steeds komen de voetballers en fans van Wijthmen graag er graag verpozen.
De voetbalclub vierde enkele jaren geleden het 50-jarig bestaan in een sfeer van groot optimisme. De zorgen over vergrijzing en een teruglopend ledenbestand werden namelijk weggenomen door de plannen om op korte termijn in Wijthmen meer dan honderd nieuwe woningen te bouwen. De komst van nieuwe gezinnen zal de club ongetwijfeld meer leden en nieuwe levenskracht opleveren. Bovendien is de voetbalvereniging Wijthmen om de woorden van de huidige voorzitter Robert Hülsmann te gebruiken een club waar de deur altijd voor iedereen open staat, waar saamhorigheid heerst en waar gastvrijheid en gezelligheid de boventoon voeren.
Wijthmen 25 februari 2022
