Wim Hakkenhaar halve eeuw lid van Wijthmen
Als voetballer was Wim Hakkenhaar - voor Wijthmense begrippen althans - een begenadigd technicus. De 'schaar', een klassieke passeerbeweging afgekeken van de legendarische Piet Keizer, was zijn handelsmerk. Samen met zijn soms bijtende maar o zo grappige humor.
Onlangs trad Wim bij VV Wijthmen toe tot het selecte groepje getrouwen, dat al vijftig jaar op de ledenlijst prijkt. Reden voor Robert Hülsmann en Erik Bos om namens het bestuur bij de verraste Wim langs te gaan met bloemen en een blijvende herinnering.
Bloemen voor de jubilaris van de voorzitter.
Wim Hakkenhaar, afkomstig uit de Wipstrik, woonde (nog) nooit in Wijthmen. Maar na een halve eeuw mag hij als een halve dorpsgenoot worden beschouwd. Hij sloot er vriendschappen voor het leven. Was er jeugdleider. Kaartte en biljartte er tot het een lieve lust was. Was en is als supporter vaak langs de lijn te vinden. Nog steeds maakt hij op de maandagochtend deel uit van de schoonmaakploeg van De Elshof. Bij de voorbereiding van PEC Zwolle fungeert hij in de zomer als één van de vaste begeleiders. (Zijn vrouw Dinie maakte zich trouwens jarenlang verdienstelijk als vrijwilligster achter de bar)
Daarnaast heeft Wim in Wijthmen een reputatie opgebouwd als zelfbenoemd reisleider. Aanvankelijk samen met de betreurde Adri Jans, onder de naam Haja Tours. Het illustere duo organiseerde gedenkwaardige trips voor Wijthmeners naar o.m. Winterberg en Holten. Nog onlangs organiseerde hij een lang weekeinde voor de biljartclub naar zijn eigen lievelingsstad Liverpool (inclusief een bezoekje aan een voetbalwedstrijd).
Bijna was dat trouwens allemaal niet het geval geweest. In 1970, helemaal aan het begin van de Wijthmense jaren dus, dreigde het even mis te gaan. De jonge Wim was in 1970 door Theo van Gurp (al jarenlang woonachtig in Canada, broer van o.a. Henk, Louis en Frans) naar Wijthmen gepraat. Theo en Wim waren collega-automonteurs bij Sietsma (Ford). Wim speelde toen in de A-jeugd bij ZAC maar had geen zin in de overstap naar de senioren, omdat de Zwolse wapendragers toen nog op de zondag speelden. 'Kom maar bij ons in Wijthmen spelen", zei Theo, die in Wim een versterking zag voor het tweede elftal. 'Het is helemaal niet ver. Je fietst langs de Ceintuurbaan, die overgaat in de Heinoseweg. Het veld ligt na een paar kilometer aan de rechterkant achter een café'. Theo had het als vanzelfsprekend over zijn stamcafé, De Mol.
Afgaande op de verhalen van zijn collega leek het Wim wel wat om te gaan voetballen in Wijthmen. Dus stapte hij goedgemutst op de fiets om vanuit de Olivier van Noortstraat richting buitengebied te rijden. Maar toen hij amper kwartiertje later langs dat ander cafe (De Zon) kwam, sloeg de twijfel toe. Want er was in de verste verte geen voetbalveld te zien. 'Dit wordt niks', dacht het teleurgestelde jeugdtalent, die niet wist dat Wijthmen over de rijkdom beschikte van twee plattelandscafés langs de Heinoseweg.
Het was nog ver voor de uitvinding van de mobiele telefoon en de enige openbare telefooncel van het dorp stond elders, dus even bellen kon hij niet. Toch slaagde Wim er na enig zoeken in De Mol en het voetbalveld te vinden. Daar volgde een heuse cultuurschok. 'We moesten ons voor en na de wedstrijd omkleden tussen de koeien in de stal van de familie Smeenk....', herinnert hij zich als de dag van gisteren.
Het weerhield hem er niet van om bij Wijthmen te blijven hangen. Hij begon in het tweede elftal, maar schopte het tot het eerste. Als linksback speelde hij in het historische team onder leiding van de Heinose trainer Frits Stappenbelt, dat in Windesheim het eerste kampioenschap van Wijthmen uit de geschiedenis behaalde. We schreven 1976.
Boven v.l.n.r. Rein Visscher (grensrechter), Gerrit Klink, Wim Beltman, Henk Kok, Hans Bendijk, Wim Hakkenhaar, Wim Dommerholt, Louis van Gurp, Frits Stappenbelt (Trainer).
Onder v.l.n.r. Henk Smeenk, Bart Reuverkamp, Frans Mulder, Gerard Holterman, Frans van Gurp en Ben Ohms.
De traditionele derde helft werd in de eerste jaren van de Wijthmener Wim nog afgewerkt in stamcafé De Mol waar de schalen met kroketten van uitbaatster Derkie even gretig aftrek vonden als de glazen bier. Rond de klok van half zes pleegde daar de telefoon achter de bar te rinkelen. Aan de lijn een medewerker van de Zwolse Courant om te informeren naar de hoogtepunten en doelpuntenmakers van de zojuist gespeelde wedstrijd.
Wim had die middag voor het eerst gescoord (het was ook nog eens de winnende goal, zo wil het verhaal), maar was bij hoge uitzondering op tijd naar huis; hetgeen net zo'n zeldzaamheid was als het doelpunt zelf. Zijn vroege gang huiswaarts vormde wel een probleempje, want niemand van de nog aanwezige stamgasten annex voetballers wist de man van de krant te vertellen hoe de held van de wedstrijd precies heette.
Dat viel hieruit te verklaren, omdat het destijds een Wijthmense gewoonte was elkaar een bijnaam te geven. Zo speelden onder anderen Touwgien, Mauf en Goofie toen in het eerste elftal. Wim ging door het leven als Polleke. Zo kon het gebeuren dat hij als doelpuntenmaker in de annalen van de krant terechtkwam onder de exotisch klinkende naam .... Polleke Akkena.
